Αδιαμφισβήτητα, η ελληνική γαστρονομία βρίσκεται, τα τελευταία χρόνια, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας - ενδιαφέρον που γιγαντώθηκε στα χρόνια της κρίσης. Συνταγές, προϊόντα, σεφ, εκπομπές και κάθε λογής αναφορά στη γαστρονομία θεωρούνται ελκυστικά. Μάθαμε να τρώμε ribeye waqyu, το cocktail μας είναι λίγο περισσότερο ξινό από ό,τι θα έπρεπε, το κρασί έχει βελούδινες τανίνες λόγω οξύτητας, χαρακτηριστικό του Αμυνταίου, και το chutney πιπεριάς με δαμάσκηνο κρατάει λίγο. Μάθαμε; Η πραγματικότητα μάλλον μας διαψεύδει, καθώς όλα αυτά παρουσιάζονται ως επίφαση μιας διαδικασίας που σίγουρα έχει ξεκινήσει, αλλά βρίσκεται ακόμη σε βρεφικό στάδιο. Η ελληνική γαστρονομία έχει εισέλθει σε μία πορεία εξέλιξης, θα έλεγα ανάπτυξης, αλλά έχει πολύ δρόμο μπροστά της να διανύσει. Υπάρχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά στα οποία, ακόμη, υστερεί. Το πρώτο αφορά την έλλειψη συνειδητοποιημένης καταναλωτικής κουλτούρας - δηλαδή, τη γνώση εκείνη που οδηγεί τον καταναλωτή να επιλέξει ένα προϊόν αντί κάποιου άλλου. Εδώ η ποιότητα, η θρεπτική αξία και το είδος...
Read More